Absoluut, in alles is wel een metafoor te vinden. Oké, doe dan. Witte rijst kan je zien als een soort basis. Het is er. Stevig, functioneel en vooral heel veilig. Je kunt het zo serveren, en niemand zal klagen. Maar bijzonder wordt het nooit. Het is de tekst zonder toon. De briefing zonder ziel. De presentatie die wel klopt, maar precies niemand boeit. Want witte rijst heeft iets nodig. Pit. Smaak. Kleur. Woorden die kloppen én verrassen. Kleuren en vormen. Ritme en passie. Creativiteit tilt het op, voegt toe en geeft betekenis. Dan pas ontstaat er iets. Iets om voor terug te komen. Een verhaal dat blijft hangen. Serveer een curry en geen saaie witte brei. Uiteindelijk heeft iedereen witte rijst nodig in z’n leven, maar het is aan jou wat je ervan maakt.